Schatten van schelpen

"Hé papa, dit moet ook mee hoor!"
Ik duwde net de laatste valies in de koffer van de wagen en richtte me op.
Aan het resoluut uitgestoken armpje van Dochter bengelde een zakje schelpen en stenen.
Oei - ze had het dus gezien, dat ik dat nog niet ingeladen had.
"Moet dat echt mee?" probeerde ik, wetende dat ik aan een op voorhand verloren strijd begon.
"Ik heb het klaargelegd bij de valiezen", zei ze op een toontje dat geen tegenstand duldde. "Mama zei dat we daar alles moesten leggen wat mee naar huis gaat."
Ik deed nog een zwakke poging met een "Je doet daar thuis toch niks meer mee.", maar daar verdiende ik alleen een wantrouwende blik mee - en op het "Mama gooit dat thuis toch weg" volgde gewoonweg een uiterst boze blik.
Het armpje bleef uitgestrekt in mijn richting.
"Dus dat moet echt mee?" besloot ik met een zucht.
"Jawel. Ik ga daar nog mee spelen!" beklemtoonde ze nogmaals - nog net niet stampvoetend.
"Ik ben benieuwd", mompelde ik binnensmonds, en gaf het zakje een plaats onder haar zetel.
"Kijk, het zit onder je plekje. Je kan er onderweg dus ook mee spelen."
Dat stelde haar gerust, en ze huppelde terug het vakantiehuisje binnen.

Thuis gekomen stak het zakje nog steeds onder de zetel, en had ze er onderweg niet meer naar omgekeken. Het kwam tussen de rommel in de garage terecht, want ik durfde het niet aan het weg te gooien. Stel je voor dat er ze er plots toch om zou vragen... Je weet niet hoe zo'n kinderhoofdje werkt.

We zijn nu jaren en vele vakanties later. Afgelopen jaar had ik me voorgenomen de garage op te ruimen en om te vormen tot werkplaats. En daar deed ik een ontdekking. Wel vijf-zes zakjes en doosjes gevuld met schelpen of stenen. Ik herkende ze meteen, en herinnerde me ook de bijbehorende pogingen ze achter te laten in diverse vakantielanden. Natuurlijk kon dat nooit, en vond ik er altijd nog een plekje voor in de al volgeladen gezinswagen. Of desnoods in het aanhangwagentje of dakkoffer - op een zakje met schelpen komt het niet aan. Of stenen, wanneer we uit de bergen terugkwamen.

Ik schudde de zakjes leeg in een doos en haalde er de stenen uit. Die bleken niet zo interessant te zijn, op een enkel exemplaar na. Maar de schelpen bleken toch wel een divers geheel te zijn. En daar zaten er ook echt mooie tussen! Mijn nieuwsgierigheid was dermate gewekt dat ik me enkele determinatiegidsjes kocht, en me verdiepte in het op naam brengen van de vondsten van de kroost.

En doordat dit jaar op vakantie in Ierland die verzameling nog uitgebreid werd met enkele hele mooie exemplaren, vond ik het zonde die collectie gewoon in een doos te bewaren. Ze tentoonstellen zou toch beter zijn? Dus kocht ik net voor dat ik dit najaar een ingreep moest ondergaan aan mijn knie wat materiaal, en hield ik me tijdens mijn herstelverlof knutselend zoet. Meer dan wat Ribba-kadertjes uit die Zweedse meubelgigant, wat karton, vellen papier in diverse tinten blauw en grijs, balsahoutjes, tandestokers en contactlijm was niet nodig. Of ja - een boel geduld en precisie ook.