De bronnen van de Molenbeek

Bos Ter Rijst ligt langgerekt op de steile oostflank langs de bovenloop van de Molenbeek. Talrijke bronnen in het bos voeden de Molenbeek. In dit koele en zuurstofrijke bronwater vindt de vuursalamander met zijn zwart-gele jasje een geschikte plek om zijn larven af te zetten. Gewone es, zwarte els en hazelaar flankeren de bronnen en beken in Bos Ter Rijst. De beuk laat weinig licht door en zadelt de kruidlaag daardoor op met een dik pak slecht verteerbare humus. Het beheer streeft er naar om in deze natte zones de beuk terug te dringen. Zo krijgen bittere veldkers en reuzenpaardenstaart weer volop kansen om deze bronzones op te fleuren. Te midden van de tapijten met wilde hyacint en bosanemoon, vind je ook de wilde narcis.

Een stukje verleden

Tot in de 18de eeuw werd dit bos als ‘hak- en middelhout’ beheerd. Om de vijf à tien jaar werden jonge bomen en struiken tot aan de grond afgezet (hakhout). Uit de overblijvende stronk schoten loten of scheuten uit. Die mochten uitgroeien tot de volgende kapbeurt. Landbouwers gebruikten het geoogste hout om er werktuigen of weidepalen van te maken. In de winter gaf dit hout in huis een gezellige warmte.

Bos Ter Rijst dankt zijn naam trouwens aan de kappingen van weleer. De gekapte jonge houtige opslag bond men samen tot bussels – rijshout genoemd – die in een mum van tijd de ovens van bakkerijen en de ketels van brouwerijen op de gewenste temperatuur brachten.

In de bosjes met hakhout in Bos Ter Rijst bleven her en der ‘overstaanders’ staan (middelhout). Deze vrijstaande bomen leverden op kaprijpe leeftijd kwalitatief hoogstaand hout voor de bouw en de meubelindustrie op.

Het Agentschap voor Natuur en Bos houdt op verschillende plaatsen in het bos deze beheersvorm van weleer in stand. Dit creëert licht en ruimte in het bos, meteen goed nieuws voor vogels (zwartkop, nachtegaal,…) en vlinders (de gehakkelde aurelia, het bont zandoogje…).